Ο μονόλογος της ζωγράφου
Μέσα από τα έργα μου προβάλλουν αυτοβιογραφικά στοιχεία και μνήμες από την παιδική μου ηλικία.
...Η ανάμνηση της φύσης του χωριού του πατέρα μου συνοδεύεται από τα συναισθήματα που μοιραζόμουνα μαζί του στους καλοκαιρινούς μας περιπάτους έξω από το χωριό. Ενθυμούμενη, με κυριεύει μια γλυκιά νοσταλγία. Επιθυμώ να χαϊδέψω τη γη εκείνη με τους φιλικούς λόφους, όπως επιθυμώ να ξανακρατήσω τρυφερά το χέρι του πατέρα μου. Αν και ήμουν παιδί της πόλης, η επαφή με τη φύση, με έκανε να νιώθω ελεύθερη, καλύτερη και καθαρότερη, πιο κοντά στο "θείο"...
Αναφέρομαι σ’ αυτά τα προσωπικά μου βιώματα γιατί σε μεγάλο βαθμό με καθορίζουν ως ζωγράφο. Τα περισσότερα θέματά μου είναι από την καθημερινή ζωή των ποντίων προγόνων μου, που όσο μεγαλώνω τόσο πιο επιτακτικά ζητούν να εκφραστούν στον καμβά μου.
Οι τόποι που έχει ζήσει ένας καλλιτέχνης, αναπόφευκτα εμπεριέχονται στο έργο του. Σε κάθε περιπλάνηση στον εξωτερικό κόσμο, υπάρχει και μία αντίστοιχη στον εσωτερικό κόσμο που δομείται και αλληλεπιδρά με όλες τις προηγούμενες. Γι αυτό και ο καλλιτέχνης σε όλη του τη ζωή δημιουργεί με τα επί μέρους έργα του ένα και μοναδικό καθολικό έργο που εξελίσσεται μαζί του. Η καλλιτεχνική του πορεία είναι στην πραγματικότητα κάθοδος προς τα μέσα, στα γενεσιουργικά συστατικά του, στις Ρίζες του και επιστροφή προς τα πίσω, στην Πατρίδα της Ψυχής, στην Παιδική Ηλικία. Εκεί συναντιέται με το απλό και το αληθινό, με την αυθεντική έκπληξη και τη χαρά. Εκεί απαντάει στα πώς και στα γιατί της ζωής και της ύπαρξης και κατευνάζει την αγωνία του... Δικαιώνεται το Έργο του... Ο καλλιτέχνης αυτήν ακριβώς την αναζήτηση, πιστεύω ότι εκφράζει με τη συνολική καλλιτεχνική δημιουργία του.
Δεν είναι η Τέχνη Πράξη Εφαρμογής Ονείρου;
ΛΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΟΥ